Medyada bomba Ertuğrul Özkök iddiası! Hürriyet'ten kovuldu mu?

10 Kasım 2021 - 11:03 - Güncelleme: 12 Kasım 2021 - 21:42

Türk medyasında Ertuğrul Özkök dönemi kapandı mı? Ertuğrul Özkök, 1986 yılı sonrasında adım attığı Hürriyet Gazetesi'ndeki köşesini 35 yıl sonra terk mi etti yoksa kovuldu mu? Sedat Simavi, Aydın Doğan ve Yıldırım Demiröen ile çalışan Ertuğrul Özkök'ün 20 yıl Genel Yayın Yönetmeni olarak çalıştığı Hürriyet'ten gönderilmesinin ardında neler var?

Türkiye'nin medyadaki amiral gemisinin kendi tanımıyla 'Bonobo'su Ertuğrul Özkök, yıllarca ustalıkla sürdürdüğü Hürriyet gazetesinden kovuldu mu?

Medya gündemine bomba gibi düşen Ertuğrul Özkök ve Hürriyet'te neler oluyor sorusu soruldukça farklı iddialar gündeme geliyor. İddia o ki Ertuğrul Özkök, Sedat Simavi, Aydın Doğan gibi patronlardan sonra iktidar baskısıyla Demirören ailesine satılarak "havuz" bünyesine geçen Hürriyet'te medyaya yeniden dönüş planları yaptığı konuşulan Aydın Doğan ile hala kontağını devam ettirmesi nedeniyle patron Yıldırım Demirören'in (rahatsız) olması yüzünden gönderildi.

PEKİ ASLINDA NE OLDU ERTUĞRUL ÖZKÖK NEDEN HÜRRİYET'TEN GÖNDERİLDİ?

Simavi ailesi ve Doğan Holding sahipliğini kapsayan dönemde 20 yıl aralıksız olarak Hürriyet Genel Yayın Yönetmenliği'ni üstlenen ve bu görevden alındığı Aralık 2009’dan beri köşe yazan Ertuğrul Özkök’ün gazeteden ayrıldığı konuşuluyor. Resmen açıklanmayan ancak yalanlanmayan bilgilere göre, Hürriyet gazetesi Özkök’le yollarını ayırdı.

ERTUĞRUL ÖZKÖK: DOSTÇA AYRILDIK

Aydın Doğan’ın Bodrum’daki evinde medyaya dönüş toplantılarına Özkök’ün de katıldığı iddiası.

Habere göre, Demirören bu toplantılardan haberdar oldu ve Doğan’ın zirvesine katılan isimlerin, özellikle de yöneticilerin peşine düştü.

Şimdi Özkök’ün çıkışının nasıl olacağı üzerine formüller üretildiği belirtilirken, formüllerden birinin, Özkök’ün tamamen gönderilmeden bir süre, en azından telifle, suya sabuna dokunmayan magazin yazıları yazması olduğu ifade ediliyor.

İddiaya göre, Demirören medyada başka büyük depremler de yolda. Yani aralarında yöneticilerin de olduğu başka isimlerle de yollar ayrılacak.

Hürriyet'ten ayrıldığı iddialarına ilişkin Uçankuş TV adlı siteye konuşan Özkök, "dostça ayrıldık" diyerek iddiaları doğruladı.

Ertuğrul Özkök, son olarak ekim ayında sanatçı Ahmet Güneştekin’in Diyarbakır’da açtığı sergi vesilesiyle düzenlenen gecede çekilen “halay” görüntüleriyle tartışma konusu olmuştu.
Hacettepe Üniversitesi’nde öğretim üyeliği yaparken 1986 yılında Hürriyet gazetesine geçen ve Moskova Temsilciliği’ni üstlenen, daha sonra gazetenin Ankara Temsilciliği görevine getirilen Ertuğrul Özkök, 1989 yılında gazetenin Genel Yayın Yönetmenliği’ne atandı. Erol Simavi’nin 1994 yılında Hürriyet’i Aydın Doğan’a satmasından sonra da bu pozisyonunu koruyan Özkök, Cumhurbaşkanı ve AK Parti Genel Başkanı Tayyip Erdoğan’ın Doğan Holding’le girdiği uzun ve sert çatışma sürecinin ardından Aralık 2009’da Genel Yayın Yönetmenliği görevinden alındı. Özkök, söz konusu yönetsel operasyondan sonra, gazetenin Doğan Medya Grubu’yla birlikte Demirören Holding’e satılmasını da kapsayan 12 yıllık dönemde Hürriyet’te köşe yazısı yazıyordu.

Ertuğrul Özkök’ün Hürriyet’ten gönderilme nedenlerine ilişkin olarak öne sürülen iddialar arasında, “Diyarbakır’daki halay görüntüleri” ile “Aydın Doğan ile düzenli devam eden ilişkisi” de yer aldı.

SON YAZISINDA 1 AY İZİN İSTEDİ AMA..

Özkök, 6 Kasım Cumartesi günü yayımlanan yazısında, "Bu sayfada 1988 yılından beri neredeyse hiç tatil yapmadan farklı konularda yazıyorum. Geçirdiğim COVID sırasında farkına vardım ki biraz yorulmuşum. Kafamda İzmir’in 60’lı yıllarından başlayan bir kitap senaryo projesi var. Kitaba bir türlü başlayamıyordum. Yine biliyorum ki başlarsam bitireceğim. O nedenle bir ay izin istiyorum. Bir ay sonra kitabıma başlamanın moraliyle, yepyeni magazin konularıyla dönmek üzere izin istiyorum." diyerek izin duyurusu yapmıştı. Ancak son gelişme, gazetenin sahibi Demirören ailesinin, izin süresini de beklemeden Özkök'le yollarını ayırma konusunda kararlı bir motivasyonla hareket ettiği yorumlarına neden oldu.

ORAY EĞİN: İKİ MAHALLE DE ERTUĞRUL ÖZKÖK'Ü SEVMİYOR

Hiç kimse vazgeçilmez değildir. Çok erken yaşta gazete koridorlarında öğrendiğim bu sözün doğruluğuna dün yine tanık oldum. 35 yıldır kesintisiz Hürriyet’te yazan, bunun 20 yılını gazetenin tepesinde, ülkenin en güçlü yayın yönetmeni olarak geçiren Ertuğrul Özkök de gitti. Halbuki gitmez denen kimler gittiğinde o kalmayı başarmıştı. Emin Çölaşan’dan Oktay Ekşi’ye bir dönemin sarsılmaz köşeleri yıkıldı, hatta gazetenin patronu üç kere değişti.
Ama Özkök hep kalmayı başardı. Ta ki düne kadar.

Bir şeyler olduğu belliydi zaten. Bugüne kadar hiç izin yaptığını görmediğim, kıtalararası seyahatte olsa bile yazısını illaki yazan – ki gündelik yazıyı 15-20 dakikada yazıyor – Özkök geçenlerde bir aylık kitap iznine çıkacağını not düşüp yazılarına ara verdi. İnandırıcı değildi, çünkü yayın yönetmenliğini bıraktıktan sonra hem köşesini yazabilmiş hem de arka arkaya kitaplar yayımlayabilmişti. “Magazin yazılarıyla döneceğim,” cümlesi de ipucuydu; bir aylık uzlaşma-pazarlık süresine işaret ediyordu. Zaten epey bir süredir “rahatsızlık veren” konulardan kasten uzak duruyor, kurumda baş ağrısı yaratmamaya çalıştığından “memleketin bunca sorunu varken…” yazıları yazıyordu. Ama bir aya bile gerek kalmadı. Peki ne oldu?

HER DÖNEM TUZU KURU

Başına bir felaket gelmesi için birbirinden bu kadar farklı kesimin üzerinde ortak uzlaştığı bir başka gazeteci daha var mı, bilmiyorum. Ertuğrul Özkök her zaman mahallesiz olmaktan, bir klanın parçası olmamaktan övündü. Ama yer yer en yakın arkadaşlarını bile uzaklaştırdı kendisinden. İktidarı hep sevdi: hem iktidar olmayı hem de iktidara yakın olmayı. Ama bu sayede, bütün iktidar sahipleri gibi, azımsanmayacak sayıda düşman da kazandı. Kellesinin alınması için tamtamlar muhalif iktidar demeden her mahallede ayrı ayrı çalıyordu. Üstelik son bir-iki senede de değil, Hürriyet’in tepesine paraşütle indirildiği günden beri.

Ama bakıyorum, dün medya mahallesindeki zafer havası çok da coşkulu değildi. En büyük düşmanlarında bile yarım yamalak bir sevinç var. Kabul edelim, 2009’da yayın yönetmenliğinden alınması çok daha büyük coşkuyla karşılanmıştı ondan nefret edenler arasında. Ama o bile tam tatmin etmedi, çünkü yine de köşesinde kaldı. Üstelik başka emekli yayın yönetmenleri gibi patronun ona tahsis ettiği güvenli alanda takvimden yapraklar kopartmıyor, kendisini unutturmak bir yana ısrarla “Ben buradayım,” diye nanik yapıp durdu.

Düşünsenize, en “ölü” halinde bile kaç haftadır Diyarbakır’da kruvaze ceketle halay çekmesini konuşuyorduk. Var olması, dikkat çekmesi karşıtlarına psikolojik olarak rahatsızlık veriyordu. İktidar çevresinin ona atfettiği birtakım gerçeküstü efsaneler var, “Eski Türkiye”deki tüm kötülükleri ondan biliyorlar. Solcu arkadaşları onun Özal’ı sevip kendilerini terk etmesini, “Elveda Başkaldırı” diyerek 80’lerde çürümeye başlayan Türkiye’de hoşlanmadıkları her şeyin (hazır giyim, çizgi film, pop müzik, lüks tüketim vs.) simgesi olmasını affedemiyorlar.

Solcular durmadan Ahmet Kaya manşetinden onu vuruyor. Özrü olmayan bir manşet ama 20 yılda bir-iki tane ayak kayması kabul edilemez mi? Balyoz-Ergenekon davalarında arka arkaya gazetecilik ihlalleri yapan, bir ara yasadışı telefon dinlemelerini bile savunan Hasan Cemal aynı mahallede hala kabul görüyor. Demek ki ortada ilkesel bir tavır yok, mesele şahsi.

İktidar mahallesinin takıntısı 28 Şubat ve manşet olmadığı halde manşet olduğunu zannettikleri “Muhtar bile olamaz,” ifadesi. Oysa Özkök’ün en önemli manşetini hatırlamak istemiyorlar. AK Parti’ye kapatma davası açıldığında o zaman başbakan olan Erdoğan’la yaptığı söyleşi, Hürriyet’in parti kapatmaya karşı aldığı tavır Anayasa Mahkemesi’nde kritik oyları değiştirdi. Çünkü “devlet gazetesi” Hürriyet o zaman güçlü, inandırıcı, yönlendiriciydi. Bir gazetenin parti kapatmaya karşı çıkması ilkesel bir duruştur, demokratik sorumluluğun gereğidir. İktidarın daha güçlenmesi, büyümesi, büyük bir tehdidi aşıp özgüven kazanması ve de en önemlisi ana akım medyanın desteğine artık ihtiyaç duymamasıysa bu dönemeçten sonraya denk geliyor. Bu manşetten sonra Özkök’ün durumu bana biraz Erdoğan’ın siyasi yasağının kalkması için haklı bir ilke mücadelesi veren Deniz Baykal’ı andırır hep. İkisi de farklı tercihler yapsa koltuklarını hala korurdu.

OLMAYAN GAZETENİN YAZARI

İşin gerçeği, iki mahallenin de Özkök takıntısının altında sınıfsal nedenler yatıyor. 20 yılda Hürriyet’i vasata hitap eden bir magazin gazetesinden ülkenin en etkili gazetesine getirirken yayın yönetmenliğinin statüsünü de memuriyetten patronlar katı seviyesine çıkardı. Yayın yönetmenliğinden ‘lapsang souchong’ çay içen, Seyşeller’de kafasına Hindistan cevizi düşmesinden çekinerek yürüyen, Davos’ta her sene dünya elitiyle takılan bir karakter yarattı. Bir de bütün bunların üzerine başarılı oldu. Şark’ta başarı kıskanılır ve cezasız kalmaz.

Özkök yıllar içinde herkeste bir takıntıya dönüştü ve kellesinin alınacağı gün mutlaka ama mutlaka gelecekti.

Keşke bu kadar diş bileyenler 10-15 sene önce güçleri yetip tahtı devirseydi de hepimiz görseydik. Benimki kadar olmasa da epey bir servet kazanmış, bu mesleğin en tepesine ulaşmış, en şaşalı yıllarını yaşamış, beğenin beğenmeyin damgasını da vurmuş birini 74 yaşındayken devrilebilmekten tatmin olmak da artık komik ve acıklı.

Bugs Bunny’nin peşinden “Kill the wabbit” diye koşan Elmer Fudd mı kazandı yani? Hayır, artık ortada çizgi film falan yok. İşin özeti şu: Ertuğrul Özkök gönderildi çünkü ortada Hürriyet diye bir şey kalmadı. Dolayısıyla gönderilip gönderilmemesinin de hiçbir anlamı yok, çünkü zaten ortada Hürriyet yok. “Sit com” gazeteciliği değil ama bir Kafka romanı çıkabilir buradan: Olmayan bir gazetede yazan gazetecinin, gazetenin sahibi olmayan patronu tarafından işine son verildi.