İtiraf ediyoruz!

Son yıllarda sosyal medyada çok popüler olan "itiraf ediyorum" başlığı adı altında yazılanları okumakla okumamak arasında gidip geliyoruz. Haliyle okuyoruz. Genel olarak gençler arasında daha çok popüler olan bu konu kendini genç hisseden yetişkinleri de etkisi altına almış görünüyor.
*
Ne yazık ki bu konu hakkında güzel çıkarımlarda bulunamayacağım. Çünkü çevremizde yüz yüze iletişimin neredeyse kopma noktasına geldiğini itiraf etmeliyim. Hissettiğimiz duygularımızı duyurmaya çok hevesliyiz ama kimsenin bilmemesi konusunda oldukça dikkatliyiz. Sınıf arkadaşımıza, iş arkadaşımıza, mahalle arkadaşımıza, ev arkadaşımıza hatta aynı evi paylaştığımız aile fertlerimize  sesimizle duyurmamız gereken kelimeleri ruhsuz bir ekranda harf topluluğu olarak paylaşmayı alışkanlık haline getirmişiz. Kimin için yazıldığı ve kimin yazdığı belli olmayan bu paylaşımların sayısı oldukça fazla. En küçük bir olayı bile yazmaktan haz duyan yazdığı şeye verilen cevaplarla sahte mutluluk yaşayan kişilerin hayatında bir şeylerin eksik olduğu, yaşantısından haz alamadığı aşikar.

Karşımızdaki insana ne hissettiğimizi söyleme ve onun nasıl tepki vereceğini görme zevkini yaşamak yerine gizli yollardan duyurmaya çalışıyoruz. Çok geç kalmadan hissetiğimiz şeyleri sahibine iletmeliyiz diye düşünüyorum. Yazılan şeyler ne kadar dilbilgisi öğesi taşırsa taşısın konuşurken vurguladığımız sözcükler kadar etki bırakabilir mi? 
*
Tüm bu olgular gösteriyor ki konuştuğumuz ana dilimizin mükemmelliğinden bir haber yaşıyoruz. Zira ülke geneli yapılan Türkçe sınavlarında okuduğumuzu anlama konusunda ne kadar başarılı olduğumuz ortada.

PİSA (15 yaş grubundaki öğrencilerin  Fen Bilimleri, Matematik okuryazarlığı ve okuma becerilerinin ölçülmesi) sonuçlarına göre Türkiye'nin 70 ülke arasından 50. sırada yer alması yadırganmamalı.

TRT arşivlerine bakarsak çok değil 30 yıl önce Türkçeyi ne kadar naif kullandığımızı görebilirsiniz ama şu an dilimizi aşırı şekilde kirletmiş bulunuyoruz ve kirletmeye devam ettiğimizi itiraf etmek zorundayız.